ALFAROMEO

این تنها مارک بزرگ ایتالیایی که به جای تورینو در میلان پایه گذاری شد، به تاریخچه‌ی منحصر به فرد مدل‌های بی نظیر و شرکت موّفقش در مسابقات اتومبیل رانی می‌بالد. پیش از جنگ اوّل جهانی، آلفا رومئو شاهد موفقیت‌های چشمگیری در مسابقات اتومبیل رانی بود، و ساخت موتور این اتومبیل‌ها برای مدتی طولانی نیروی اصلی و محرّک خط تولید اتومبیل‌های کمپانی محسوب می‌شد. از دهه‌ی ۱۹۳۰ چندین شرکت خبره‌ی اتاق سازی، مسئولیت طرّاحی بدنه‌های انحناءدار، که پوشش مناسب اتومبیل‌های پرسرعت است، را به عهده گرفتند. در پایان جنگ جهانی دوم ظهور ایتالیا به عنوان کشوری ثروتمند با خود «تولید انبوه» را به ارمغان آورد. سری خوش ساخت Giulietta [جولیِتّا] که در اواسط دهه‌ی ۱۹۵۰ روانه‌ی بازار شد، که هم بِرتونه و هم پینین فارینا مدل‌هایی برای آن طرّاحی کردند که راه تولید انبوه را هموار ساخت. این دو شرکتْ ایده‌ی طرّاحیِ Bel Design را که در میلان نُضج گرفت و توسط طرّاحانی چون مارچِلّو نیتسولی در ساخت ماشین تحریر اُلیوِتّی، و توسط پیاجّو در ساخت موتور وسپا و توسط فیات در ساخت ماشین نُقلیِ مدل ۵۰۰ استفاده شده بود برای محصولات بزرگتر به کار گرفتند. ماشین‌های اسپورتی همچون مدل Giulietta Spider طرّاحی پینین فارینا یا Giulietta Sprint کوپه طرّاحی بِرتونه، عین مجسمه‌های بی نقصی بودند با ابعاد و تناسبات هماهنگی که هنوز هم مورد ستایش قرار دارند. طی سال‌های پس از آن این مارک اتومبیل با مدل‌هایی چون Spider Duetto و Giulia Berlina در بازار بین‌المللی به موفقیت چشمگیری دست یافت، که هر دو امروزه در سراسر دنیا عاشقان سینه چاک خود را دارند. مدل Alfasud مانند بسیاری از مدل‌های موفق دیگر، با بدنه‌ی طرّاحی شده توسط شرکت جورجِتّو جوجارو با عنوان Italdesign، به اسطوره بدل شد. یک کارخانه و خط تولید انحصاراً برای ساخت این ماشین ساخته شد.

آلفا رومئو در جریان بحران نفتِ دهه‌ی ۱۹۷۰ دوران پرتلاطمی را از سر گذراند و نهایتاً کمپانی فیات آن را بلعید. هرچند باید اذعان داشت که تصویر ماندگار و جذّاب آلفا در دهه‌ی ۱۹۸۰ به طور مثال با سالن ۱۶۴ و رودستر گُوِه مانندِ RZ طرح تْساگاتو، احیاء شد. به تدریج در اواخر دهه‌ی ۱۹۹۰ ارائه‌ی مدل ۱۵۶ شهرت شرکت را در سبک طرّاحی و عملکرد اتومبیل دوچندان ساخت. سالن این ماشین، با خطوط نرم و حسّ همدلی‌ای که هرگز تا بدین درجه از کمال نرسیده بود هنوز هم بیننده را تحت تأثیر خود قرار می‌دهد. این رویکردِ طرّاحیْ در «مرکز طرّاحی سبْک» آلفا واقع در آرِزِه با مدل‌هایی چون ۱۶۶ و ۱۵۶ Sportwagon ادامه یافت، که تعبیر جدیدی بود از یک اتومبیل استیشن به سبک و سیاق تیپیک آلفا رومئو.

مدل Alfa Brera ، طرح جوجارو، که طرّاحانش آن را بی‌رودر بایستی «خوشگلترین ماشین دنیا» می‌نامند، جذابیت احساسیِ حتّی بیشتری در بیننده برمی‌انگیزد.

عاقبت امر بر این قرار گرفت که «بهبود مختصر» اقتصاد ایتالیا توسط سه بخش تجاری هدایت شود: ساخت، محصولات “Made in Italy” ساخته‌ی دست طرّاحان مشهور و خبره‌ی ایتالیایی، و صنایع اتومبیل سازی. نیروی محرکه‌ی اصلی موردِ آخر طبیعتاً کمپانی فیات یعنی آخرین غول صنعت ایتالیا بود. فیات با تمرکز بر تولید مدل‌های بزرگ و جادار قبلی‌اش، بار دیگر موقعیّت برتر خود را به دست آورد. ظاهراً سال‌های طولانی بحران بیهوده سپری نشده بودند. با توجه به تغییرات پدیدآمده در تقاضا نسبت به لوکس بودنِ محصولات، که بیش از هر چیز متوجه اشیائی است که به سفارش مشتری ساخته می‌شوند و محتوای شمایلیِ انباشته دارند، این گروه اتومبیل سازی وارد زمینه‌ی فرعی جدیدی از تجربه با آلفا رومئو شده است: یک سریِ تولید شده در تعداد محدود (چند صد دستگاه) از مدلی که در آن عملکرد درخشان موتورهای پرقدرت اتومبیل‌های اسپورت به تصویر تاریخی قابل تشخیص آلفا پیوند خورده؛ تصویری که نوعی جذابیّت جنسی را در ذهن بیننده تداعی می‌کند.

آلفای ۸C Competizione به صورت کامل سازگاری با نحوه‌ی طرّاحی و سبک زندگی‌ای را به تصویر می‌کشد که با گذشت هر روز کمپانی‌های بیشتری باید در نبرد شرق ـ غرب برای به دست گرفتن و تسلط بر بازار اتومبیل جان سالم از معرکه‌ی آنها به در ببرند. به همین دلیل، داخلِ اتاقِ این مدل پر است از تجهیزاتی که به شکل مدل‌های قدیمی طرّاحی و ساخته شده‌اند، مثل یک سری چمدان یکدست. بله، بی نهایت لوکس است، ولی کافی است ابعاد بسیار کوچک صندوق عقب یک اتومبیل مسابقه را در نظر آورید تا به منطقی بودن این طرّاحی پی ببرید. با این حال موفقیّت این مدل بیش از هر چیز از طرّاحی بدنه‌ی آن ناشی می‌شود. تأثیرات پذیرفته از فِرّاری/ پینین فارینا با انواع آرکتیپیک مدل‌های آلفا ترکیب شده است از مدل ۶C 2500 Competizione (1984 گرفته تا Stradale (اواخر دهه‌ی ۶۰). بدون اینکه بخواهیم به محضر میس وان در روهه یا قدیس آؤگوستینوس اسائه‌ی ادبی کرده باشیم، باید بگوییم ۸C «خدا»ست، آنهم «در همه‌ی جزئیات»اش. برای اینکه کل فرم از سیالیّت برخوردار باشد تلاشی وسواس گونه صورت گرفته و طرّاحانْ بسیار دقت کرده‌اند که طرح جلوی سپر مانند این مدل را به ابعاد موجّه بازگردانند. در سال‌های اخیر آنقدر این سمبلِ مشهورْ بزرگ شده و چنان پف کرده که ابعادی کاریکاتوری به خود گرفته. این «سمبل»، غیر از اینکه مشکلاتی جزئی را در محل نصب پلاک فراهم می‌آورد، با پرداخت نشده رها کردن بدنه درست در جایی که انتظار می‌رود اتومبیل شبیه به صورت انسان به نظر برسد، باعث شده ظاهر بدنه‌ی آلفا نامطلوب جلوه کند. جلوبندی ۸C که طرحی بسیار فخیم دارد، به شکلی بسیار آرام و دوستانه طرّاحی شده یعنی، دیگر از ظاهر خشن و اخموی قبلی خبری نیست.

آیا این طرح به تولید انبوه خواهد رسید؟ طرّاحیِ یک سریِ محدود به هیچ وجه هدف نهایی نیست، که بلافاصله ولی برای مدتی کوتاه به موفقیّت تجاری می‌رسد. بهترین دپارتمان تحقیق و توسعه عملاً بر طرّاحی صنعتی تأثیر می‌گذارد. مدارِ تحقیق تولید بازارِ صنعت طرّاحی ایتالیا نیز در این میان بسیار مهم است، مداری که طی ۵۰ سال گذشته صنعت تولید ایتالیا آنرا به دنیا نشان داده است.

مدل آلفای ۸C Competizione ، کاری از مرکز طرّاحی آلفا رومئو، اتومبیلی ست با گنجایش دو سرنشین که در یک سری به تعداد محدود ۵۰۰ عدد ساخته و تولید شده. وجه تسمیه‌ی این مدل ارجاعاتی به تاریخ مسابقات اتومبیل رانی آلفا دارد: ۸C در دهه‌های ۳۰ و ۴۰ میلادی توسط کمپانی مستقر در میلان برای نامیدن اتومبیل‌های هشت سیلندری که طرّاح بسیار بااستعداد ایتالیایی ویتّوریو یانو (۱۹۶۵-۱۸۹۱) آنها را ساخته بود به کار رفت. اصطلاح “Competizione” از مدل مسابقه‌ای که فانجو طی مسابقه‌ی مشهور ۶C 2500 Competizione آن را راند، آمده است.